بررسی تدابیر پدیدارشناسی در نقد بناهای معماری

از نگاه پدیدارشناسی درک حقیقت بر اساس جدا نبودن عین و ذهن است و هر نوع بررسی، پژوهش، و یا نقد باید با اتکا به ذهن باشد. بر این اساس در معماری، نگرش های پدیدارشناختی با توجه به تجربه افراد در فضا تعریف می شوند. هدف در این نوشتار بیان روش های عملی برای نقدی پدیدارشناسانه است و شامل روش هایی به منظور درک، مشاهده، و بیان آن چیزی است که تجربه می شود. ارتباط این روش ها با ذهن این امکان را ایجاد می کند اصول و « توانایی های خود » که اولاً شخص بر اساس الگوهای موجود در بنا را مشاهده و ثانیاً با درک بی واسطه و مستقیم آن اصول، راحت تر بتواند در طراحی های جدید از آن ایده ها استفاده کند. در این نوشتار، دو گروه از دانشجویان، با توجه به اهمیت شناخت و به کارگیری ارزش های بناهای تاریخی، در خلال درس مقدمات طراحی معماری دوره کارشناسی معماری، هرکدام یک بنای تاریخی را نقد می کنند. آن ها بر اساس تدابیر عملی، طی چند جلسه بنا را مشاهده و سپس تحلیل می کنند. در انتها تدابیر حاصل از این دو تجربه در قالب چهار گروه مشخص شامل: تدابیر کل، تدابیر جزء، تدابیر خاص بنا، و تدابیر مربوط به روش بیان تدوین و سپس تأثیر آن ها در نقد معماری با توجه به الگوهای پدیدارشناختی ارزیابی می شوند.